4 november 2023 - Mozi is 10 weken en 4 dagen oud. 

De eerste week heeft vooral in het teken gestaan van elkaar leren kennen, het huis en de eigen omgeving. Deze week zijn we steeds meer op pad gegaan en zijn we samen een stukje van de wereld gaan ontdekken. 
 
 We hebben onder andere een boswandeling gemaakt met een goede vriendin en haar twee honden. Dit zijn honden die ik voor de volle 100% vertrouw, want anders zou ik dat niet snel doen. Honden die gewoon lekker hun eigen ding doen en Mozi daardoor het vertrouwen geven dat het goed is. Het is een pup die eerst de kat uit de boom kijkt, zo ook bij deze wandeling. Maar toen hij door had dat het allemaal goed was, ging hij lekker met Ola spelen en ook met de honden van mijn vriendin kwam steeds meer interactie. Prachtig om te zien en bij stil te staan wat voor fijne ervaring hij rijker is in een half uurtje.
 
 Ook had ik een kennismakingsgesprek met een trimster bij mij in de wijk. Dit was een zakelijke afspraak en ik vond het een mooie socialisatie kans. Samen met Ola en Mozi zijn we naar de trimsalon gegaan en de honden konden daar heerlijk rond hobbelen. Er waren op dat moment geen andere honden dus samen konden ze lekker aan de snuffel. Het fijne aan zo’n afspraak is dat de mensen met honden werken en dus ook weten hoe ze ermee om moeten gaan. Zo is hij weer een hele mooie ervaring rijker!
 
 Zoals ik eerder ook al schreef kijkt de kleine man even de kat uit de boom. Maar wanneer je hem eerst kort negeert, hersteld hij heel snel en is hij binnen de kortste keren met je aan het spelen en knuffelen. Echter, directe benadering vind hij spannend en geef hem eens ongelijk. Uiteraard snap ik dat mensen het goed bedoelen maar ook vind ik het soms wel raar dat mensen het niet begrijpen. Dat mensen er maar vanuit gaan dat iedere pup geaaid wilt worden. Of dat ze niet door hebben dat staren heel spannend kan zijn. Wanneer ik het mensen probeer uit te leggen vergelijk ik het met onszelf. Hoe zou je het vinden als er een mens, die je niet kent, van misschien wel 10 keer zo groot als jij zelf, naar je gaat staren en naar je toe gaat rijken. Ik krijg al de kriebels van de gedachte. Maar wanneer zo’n reus mij eerst negeert, langzaam mij de mogelijkheid geeft om hem te kunnen benaderen, durf ik hem waarschijnlijk veel eerder de hand te schudden. 
 
 We begeleiden Mozi hierin, we sturen mensen aan wat wel en niet te doen en lopen ook gewoon weg. Ik zorg vaak dat ik mijn aandacht bij de honden heb en vermijdt dan het oogcontact tussen mij en de mensen. Of ik doe een paar passen naar achter als ze op mij af komen lopen. Vaak snappen ze de hint wel. Dan kun je denken, maar zo leert hij het toch niet. Dat is niet hoe ik het zie. Ik begeleidt hem, ik zorg dat er niks vervelends gebeurt en zo gaat hij steeds meer vertrouwen in de wereld krijgen. Hij leert dat mensen hem niet lastig vallen. En hij leert zeker wel om met “nieuwe mensen” om te gaan. Met onze vrienden en familie bijvoorbeeld. Mensen die wij kunnen sturen, die naar ons luisteren en hem even de tijd geven. 
 
 Alles probeer ik gecontroleerd te doen, veilig en vertrouwd. Op het tempo dat de hond het aan kan. Helaas merk ik in mijn werk, maar nu ook met Mozi, maar al te goed dat je op sommige dingen geen invloed hebt. Dat je het zelf zo goed kan doen maar dat we ook echt afhankelijk zijn van onze omgeving, de invloeden van buitenaf. Zo ervaren wij echt op straat dat we mensen tegen moeten houden, of moeten stoppen. Een opmerking als “Maar ik heb zelf ook honden hoor” krijg je dan te horen. 

Afgelopen week hadden we ook een vervelende ervaring met honden die los op Ola en Mozi af kwamen stormen op een niet zo’n vriendelijke manier. Op tijd heb ik Mozi kunnen pakken, maar alsnog was dit voor ons 3 een hele vervelende situatie. Iemand had ons “even niet gezien”. De gevaren en vervelende dingen zitten in zo’n klein hoekje. Hoekjes waar je zelf niet altijd controle over hebt. Gelukkig gaat het met beide honden goed en heb ik het idee dat ze er niet iets aan over hebben gehouden. Misschien vinden ze het ras dan nu wel wat minder leuk, maar die mening deelde ik al met ze.
 
 In de vorige blog had ik het over slaapgebrek. Begin van deze week ging het nog wat wisselend, maar de afgelopen 3 nachten heeft hij doorgeslapen van 11 tot 6 uur. Wat heerlijk zeg. De bench hebben we verplaatst van bij ons op de slaapkamer naar de kamer ernaast (wij hebben geen deuren op deze etage). Ik denk dat hij er binnenkort aan toe is om te verhuizen naar de ruimte waar Ola ook is in de nacht. Ook is hij inmiddels een paar keer, samen met Ola, alleen geweest. Ook dit gaat heel goed. Hij geeft er zeer weinig om als we weg gaan. Ook even een dutje doen in de bench in de auto is geen probleem.